środa, 22 lipca 2009
Koniec ... z blogiem i z Akwarystyka
niedziela, 19 lipca 2009
Akwarium dla skalarow
Wystroj zbiornika
W akwarium powinno byc jak najwiecej roslin i troche roslinek plywajacych na powierzchni takie jak np:piasta albo rzesa wodna,poniewaz skalary lubia czasem se posiedziec w cieniu.
tak powinien prawidlowo wygladac zbiornik dla skalarow albo chociaz podobnie oby duzo roslin:
Opis wymagania skalarka
Opis
Żaglowiec skalar – Pterophyllum scalare. Żaglowiec skalar niewątpliwie należy do najbardziej popularnych i najpiękniejszych ryb akwariowych. Jest rybą stadną, którą należy hodować z gatunkami o podobnej wielkości. Generalnie można stwierdzić że nie jest rybą trudną w hodowli. Żaglowiec skalar znany jest hodowcom od początku XX wieku. Gatunek ten jest silnie bocznie spłaszczony. Możemy wyróżnić bardzo dużo odmian skalara takich jak np.: srebrzysta, marmurkowa, dymna i czarna. Samca możemy rozpoznać po wysklepionym czole, które u samicy jest praktycznie proste.
Rodzina
Pielęgnicowate.
Pochodzenie
Dorzecze Amazonki.
Długość
Ryby występujące w warunkach naturalnych do 20 cm, natomiast w akwarium zazwyczaj krótsze.
Odżywianie
Chętnie spożywa większość pokarmów suchych i żywych dostępnych w handlu.
Temperatura
Od 24 do 28 C.
Warunki hodowlane
Żaglowiec skalar wymaga dużego akwarium. Akwarium musi być maksymalnie długie i głębokie. Najlepiej akwarium obsadzone roślinami z boku i z tyłu, z pozostawioną znaczną przestrzenią do pływania. Skalar jest rybą odporną na parametry wody, jednakże najlepiej jak woda jest miękka i kwaśna. Preferują silne oświetlenie z roślinami pływającymi przy powierzchni wody, dającymi lekki cień. Skalary dostępne w handlu są znacznie bardziej wytrzymałe, niż osobniki z odłowu. Akwarium powinno być zaopatrzone w dobry system filtracyjny. Skalarów nie należy trzymać z gatunkami które wykazują tendencję do obgryzania płetw.
Rozmnażanie
Żaglowiec skalar jest gatunkiem dobierającym się w pary. Dojrzałość płciową osiągają po około 8-10 miesiącach. W okresie przed tarłem skalary przeganiają inne osobniki z miejsca które wybrały sobie na miejsce złożenia ikry. Skalary składają kleista ikrę zazwyczaj na szerokim wcześniej wyczyszczonym liściu. Zarówno samiec jak i samica opiekują się ikrą, a potem narybkiem. Akwarium z ikrą należy mocno natleniać. Aby zapobiec pleśnieniu ikry można dodać do wody odrobinę trypaflawiny . Ikra rozwija się po około 2 dniach. Po około 3 dniach od wyklucia się młodych możemy rozpocząć karmienie pierwotniakami.
sobota, 18 lipca 2009
ryby gupiki
Co to znaczy małe akwa.? Nie ma sztywnych reguł kiedy zmieniać wodę . Generalnie lepiej jest wode podmieniać ... bez przesady u mnie raz na 2-3 tyg sciagam wężykiem część wody z dna i dolewam odstanej w podobnej temp. I tak teraz sobie chce przypomniec kiedy ostatnio zmieniałam wodę ... to był 2,5 roku temu. W małym akwarium jest trudniej utrzymac równowagę biologiczną i zaczynaja się rozwijac różne pierwotniaki itp. Wydaje mi się że na pewno trzeba zmienić jak woda wydziela , "zapaszek' . Wszystkie pozostałe sutuacje można opanować bez całkowitej wymiany wody. Taka rewolucja to duży stres dla ryb i roślin. I to nie tylko stres z łowieniem itp Taka radykalna wymieniona woda sprawia że ryby muszą się na nowo "przyzwyczaić" .
Generalnie nie należy przerybiać akwarium dbac o czystość , i nie przesadzać z karmieniem . Do nowej odstanej wody nie powinno sie wpuszczać zbyt szybko rybek , i przez dzień lub dwa nie karmić lub karmić bardzo mało, w przeciwnym razie zaczną sie masowo rozwijać pierwotniaki woda zmetnieje i wszystko na nic.
Roślinki gniją ... na pewno nie przez gupiki. o tej porze roku przewaznie zdarza się że gnija roślinki delikatne, pływające wydaje mi się że z powodu braku odpowiedniego światła. A może zachodza jakieś procesy gnilne w podłożu.
Gupik (Poecilia reticulata syn. Lebides reticulatus)
Gupik w naturze występuje w północnej części dorzecza Amazonki i na wyspie Trynidad, ponadto człowiek rozwlekł go po całej strefie tropikalnej w celu zwalczania larw komara. Forma dzika ma wymiary 2,5 cm samiec, 5 cm samica. Towarzyska i żywa ryba nadająca sie do zespołu ryb w akwarium ogólnym. Samiec jest zazwyczaj mniejszy i barwniej ubarwiony od samicy. Ponadto samiec ma typowe dla ryb jajożyworodnych gonopodium po którym można go niezawodnie odróżnić od samicy. Ubarwienie i kształty płetw są różnorodne i zmienne. Wymaga wody o temperaturze od 18-24oC. Formy weloniaste lepiej czują się w temperaturze wyższej nawet dochodzącej do 28oC. Dobrze jest gdy powierzchnia wody pokryta jest roślinami pływającymi, idealna wydaje się tu wgłębka, która tworząc korzuch na powierzchni wody umożliwia ukrycie się świeżo urodzonym młodym. Dzięki temu uzyskuje w miarę zdrowe i silne młode pokolenie, osobniki słabe są zjadane przez pozostałych współmieszkanców akwarium, a najsilniejsze mają szansę ukrywając się we wgłębce, skąd czasami je wyławiam do akwarium podchowowego. Twardość wody nie ma znaczenia istotnym jest natomiast by jej zmiana nie następowała gwałtownie. W niektórych rejonach Polski trzyma się gupiki w wodzie miękkiej co po nagłym przeniesieniu ich do wody twardej w połączeniu z dużym stresem spowodowanym zagęszczeniem ryb, transportem, powoduje niepotrzebne i z pozoru niewytłumaczalne straty.
Gupika daje się utrzymać przy życiu nawet w małym zbiorniku 30-40 l, ale dużo lepiej czuje się w przestrzennych zbiornikach, dobrze zarośniętych roślinami z miejscem do wypływania się. W mojej setce ryby osiągają wielkość egzemplarzy dorosłych już po 3-4 miesiącach, a samce mają w pełni wykształcone płetwy już po 4 miesiącach, ale takie osiągi uzyskuję tylko przy karmieniu pokarmem żywym. W okresie zimowym, kiedy nie mam dostępu do żywego rybki rosną wolniej.
Młode otrzymują rozdrobniony pokarm suchy i drobny pokarm żywy (oczlik, rozwielitka). Młode rodzące się po czterotygodniowej ciąży są stosunkowo duże, więc nie trzeba łowić dla nich specjalnie drobnego pokarmu żywego.
Dorosłe jedzą wszystkie rodzaje pokarmu, jednak należy pamiętać o podawaniu pokarmu roślinnego w postaci sałaty i glonów, gdyż ryby mogą objadać czubki delikatnych roślin.
Inne zdjęcia.
parka glonojadow zbrojnik niebieski - dorosłych (zdjęcia tylko narybku w akwarium z rodzicami i w oddzielnym zbiorniku 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, ), opis ryby i wymagania
dorosła tetra (zdjęcia 1, 2, ), opis ryby i wymagania
czrery żałobniczki (zdjęcia 1, 2, ), opis ryby i wymagania
para dorosłych księżniczek z Burundi wraz z licznym potomstwem (para została przeniesiona do akwarium 180L z powodów dużej agresywności w stosunku do pozostałych ryb ryb), opis ryby i wymagania
cztery dorosłe welony (zdjęcia 1, 2, 3, ), opis ryby i wymagania nie będzie
dwie gubiczki (zdjęcie 1, ), opis ryby i wymagania nie będzie
Akwarium 180L -stan na 2003.04.17
dwa glonojady: jeden wielkości 13 cm Glyptoperichthys Gibbiceps, drugi wielkości 16 cm Hypostomus Multiradiatus (zdjęcia 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7,), opis ryby i wymagania
dwa opaczki wielkości 7 cm (zdjęcia 1), opis ryby i wymagania
cztery kirysniki czarnoplame wielkości 11do 12 cm (zdjęcia 1, 2, 3, 4,), opis ryby i wymagania
dwa clariusy: pierwszy 36 cm, drugi 25cm (zdjęcia 1, 2, 3,), opis ryby i wymagania
cztery niebieskouskie wielkości od 7 do 12 cm (zdjęcia 1, 2, 3, 4, 5, 6, ), opis ryby i wymagania
jedna akara pomarańczowo płetwa wielkości 15, 16 cm (zdjęcia 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, ), opis ryby i wymagania
para księżniczek z Burundi z małym narybkiem (zdjęcia 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8,)(zdjęcia narybku 1, 2, 3, 4, 5,), opis ryby i wymagania
górami mozaikowa (zdjęcie 1, ), opis ryby i wymagania
Temperature masz w pożadku, one są zimnowodne.
Pokarm rózny, od płatków poprzez mrożonki (mięso - szpinak, kryl, ochotka, wodzień...) żywe robaki (ochotka, wodzień, tubifex...) skończywszy na warzywach (sparzona sałata, marchewka, gotowany groszek...)
Welony sa łatwe do rozmnażania, płeć można bez probl;emu odróżnić, ale dopiero przy większych okazach (15cm wzwyz)
Samiec ma pierwszy promień płetwy brzusznej dużo grubszy niż samica, jest bardziej opływowy (jeżeli welon moze wogóle być opływowy) a w czasie tarła na głowie, skrzelach i płetwach piersiowych pokazuje się tzw. wysypka tarłowa, ryba wygląda jak posypana kaszą manna.
harpia
Welon!
Welon w kuli:
Po pierwsze, karłowacieje, a te rybki osiągają w dobrych warunkach dość duże rozmiary.
Po drugie, mała powierzchnia szybciej się brudzi (zwłaszcza bez filtra), równowaga biologiczna jest nie do osiągnięcia, więc choruje (stąd to pływanie “do góry brzuchem” ),
Po trzecie, ciężko ustawić pompkę w kuli, więc nie ma czym oddychać.
Po czwarte, jest samotna. Dopychanie jej koleżanek do zbiornika 5-10l, to nie jest najlepszy pomysł swoją drogą…
Naprawdę odradzam, co ja mówię, zabraniam hodowania welonów w kulach. One nie mają szans na przeżycie. Warto wiedzieć, że długość życia welona może wynieść nawet 30 lat. W kuli pożyje może kilka miesięcy. Poparte własnymi doświadczeniami…
Jeżeli jednak mamy całe osprzętowienie. Kulę, jakiś mikro filtr i mikro grzałkę, to można włożyć kwiatki do kuli, kupić małe akwarium o prostych ściankach, np 20l (kosztuje to grosze), znaleźć jakąś szklaną płytkę na wierzch i kupić bojownika. Konieczna jest grzałka!
Standardowe wymagania dla jednego welona, to woda o temperaturze ok. 17-20 stopni, zbiornik 60 litrów, dno, w którym mógłby kopać (brak ostrych kamyczków), twarde rośliny, bardzo wydajny filtr, dobry napowietrzacz, częściowe podmiany wody, co tydzień lub dwa.
Dziękuję za uwagę.
Ads by Google
Filtry akwarystyczne
Krystalicznie czysta woda w Twoim akwarium-tanio i skutecznie
Sklep.Osmoza.pl
wymaganie welona
nawet tego nie czytałam ale moze tam cos znajdziesz
karp koi
Hodowlę karpi Koi rozpoczęto w kraju kwitnącej wiśni na początku 19 wieku. W wyniku długotrwałej selekcji i krzyżowania różnych osobników uzyskano wiele odmian karpi Koi różniących się barwą, połyskiem, oraz układem plam i łusek. Obecnie zarejestrowanych jest ponad sto odmian barwnych i każdego roku pojawiają się następne. Rasowe osobniki najbardziej poszukiwanych odmian osiągają zawrotne ceny, nawet do kilkudziesięciu tysięcy dolarów za sztukę. Hodowcy dzielą karpie Koi na dwie podstawowe grupy, a mianowicie na ryby matowe oraz o metalicznym połysku. Poniżej przedstawiam nazwy, charakterystykę i zdjęcia najpopularniejszych matowych karpi Koi.
KOHAKU- białe ciało z czerwonymi nieregularnymi plamami - to chyba najpopularniejsza odmiana.
TASHIO SANKE- białe ciało z plamami w kolorach czerwonym i czarnym.
SHOWA SANKE- podstawowe ubarwienie ciała czarne z czerwonymi i białymi plamami.
UTSURI- podstawowe ubarwienie czarne z białymi, czerwonymi lub żółtymi plamami.
BEKKO- Ciało w kolorze białym, czerwonym lub żółtym z czarnymi plamami.
TANCHO- Grupę tą charakteryzuje duża czerwona plama pośrodku głowy. W zależności od ubarwienia ciała i innych plam wyróżniamy takie podgrupy jak TANCHO SANKE, TANCHO SHOWA i szczególnie poszukiwana ze względu na podobieństwo do japońskiej flagi TANCHO KOHAKU.
ASAGI - grzbiet biało-niebieski, brzuch i płetwy czerwone.
SHUSHI - grzbiet niebieski, reszta biała i czerwona.
KOROMO - ciało białe z czerwonymi plamami, łuski ciemno obrzeżone.
KAWARIMONO - ryby matowe inne niż w powyższych grupach.
W Polsce zazwyczaj sprzedawane są mieszańce wielu odmian. Nie są one tak cenne jednak mogą być bardzo dekoracyjne.
komentarze (0) | dodaj komentarz
Szczupaki
sobota, 07 marca 2009 10:43
Samice górą
Im większego szczupaka złowimy, tym bardziej możemy być pewni, że jest samicą. Rosną one szybciej od samców już od początku życia. Co więcej, znacznie dłużej też od nich żyją. Samców, które mają więcej niż 9 - 10 lat, prawie się nie spotyka, a przestają rosnąć już w wieku 5 - 6 lat. Choć więc wykluwa się ich z ikry tyle samo, a czasem nawet więcej niż samic, to w późniejszym wieku samice uzyskują znaczną przewagę. Złowiwszy szczupaka powyżej 70 cm mamy około 95% pewności, że to samica, a powyżej 90 cm prawie 100%.
Podobnie rzecz wygląda w przypadku wielu innych gatunków, na przykład sandaczy, karpi, okoni. Ichtiolodzy zjawisko to tłumaczą tym, że duże samice wytwarzają więcej ikry, tym samym pozostawiają więcej potomstwa, a mówiąc językiem biologów ewolucyjnych, zapewniają swoim genom większy udział w następnych pokoleniach. Ponieważ wytwarzanie jaj bardzo mocno obciąża organizm, samice muszą zjadać więcej pokarmu. Większe rozmiary są w tym przydatne, bo pozwalają chwytać większe ryby.
Samce natomiast, żeby osiągnąć taki sam sukces rozrodczy, muszą w produkcję mlecza inwestować znacznie mniej (plemniki są nieporównywalnie mniejsze od ikry). Jest też ważne, że w czasie tarła nie konkurują z innymi samcami. Jednej ikrzycy może asystować kilku partnerów i bardzo rzadko dochodzi między nimi do kłótni. Co prawda nie wiadomo, czy mają równy udział w zapładnianiu ikry, można jednak założyć, że tak, skoro ze sobą nie walczą. Dlatego samcom duże rozmiary nie są potrzebne. Inaczej jest z samcami łososi, pstrągów, sumów, które są tylko nieznacznie lżejsze od samic. U tych ryb jednak samce współzawodniczą o dobre miejsca na tarliskach i dostęp do samic, a wielkość daje w tych zabiegach przewagę.
Samce szczupaków nie muszą być duże także z tego powodu, że nie opiekują się potomstwem. W tym dziele wielkość odgrywa dużą rolę i właśnie dlatego samce cierników, głowaczy i wielu innych gatunków ryb są większe od samic.
Znacznie trudniej natomiast wytłumaczyć, dlaczego samce szczupaków krócej żyją. Ich większa śmiertelność nie wynika tylko z tego, że są zjadane przez większe samice. Nie można również wyjaśniać tego zjawiska tak zwanym "dobrem gatunku" (że niby wobec ograniczonej ilości pokarmu samce żyją krócej, by dłużej mogły żyć samice). Już dawno bowiem udowodniono, że w przyrodzie nic nie dzieje się dla "dobra gatunku", co byłoby jednocześnie niekorzystne dla pojedynczego osobnika. Wynika z tego, że nie tylko mniejsze rozmiary, ale i krótsze życie jest dla samców szczupaków z jakiegoś powodu korzystne.
Skoro już wiemy, że samice szczupaków są większe i dłużej żyją, to zapytajmy, jakie są granice ich wielkości i długowieczności. Maksymalny wiek ryb ocenia się na 30 lat. W Wełtawie znaleziono nieżywego olbrzymiego szczupaka, którego wagę oceniono na 30 kg, a wiek ustalono na 27 lat. Taka długowieczność stoi w sprzeczności w sprzeczności z faktem, że szczupaki bardzo szybko dojrzewają płciowo. Przy dobrych warunkach pokarmowych staje się to już nawet po ukończeniu pierwszwgo roku życia. Tak szybkie dojrzewanie charakterystyczne jest dla ryb, które żyją krótko. Prócz tego duże rozmiary nie zawsze idą w parze z wiekiem. Na przykład w jeziorze Pluszne rybacy złowili niegdyś samicę, która przy wadze 24,6 kg i długości 1,25 m miała zaledwie 9 lat. Zakładając, że jej wiek określono prawidłowo, to średnio ryba ta przyrastała w ciągu roku o 2,7 kg. Jest to wynik nadzwyczajny. Przeciętnie przez całe swoje życie, czyli około 12 lat, samice osiągają długość około 115 cm i kilkanaście kilogramów wagi. Ich roczne przyrosty wynoszą więc trochę więcej niż kilogram.
12-kilogramowa samica-szczupak z jeziora Śniardwy złowiona ubiegłego lata przez Mieczysława Alickiego z Pisza. Złowił ją na seledynowego 5-centymetrowego twistera, którego przywiązał do żyłki 0,18 bez przyponu.
Dlaczego atakuje
Czasami można zobaczyć, jak wokół szczupaka kręcą się drobne rybki. Ani on na to nie reaguje, ani one nic sobie nie robią z obecności śmiertelnego wroga. Powód wydaje się jasny. Szczupak nie jest głodny, więc zostawia rybki w spokoju. Później stopniowo narastający głód zmusza go do żerowania. Czy rzeczywiście tak jest? Inaczej mówiąc, czy każdy złowiony szczupak był głodny?
Niekoniecznie. Przekonują o tym badania amerykańskiego ichtiologa G.H. Lawlera. Porównał on zawartość żołądków szczupaków złowionych w tym samym czasie na wędkę i za pomocą sieci. Gdyby rzeczywiście głód skłaniał szczupaki do ataku, to wśród złowionych na wędkę powinno być więcej więcej takich, które mają puste żołądki. Okazało się jednak, że takich różnic nie było. Odsetek szczupaków z pustymi żołądkami był w obu grupach podobny.
Wniosek z tego może być taki, że szczupaki uderzają w zdobycz (dotyczy to oczywiście także przynęt) raczej w wyniku wrodzonego odruchu atakowania niż tylko z powodu głodu. Uparte rzucanie przynęty w pobliże zauważonego drapieżnika jest więc sposobem na to, by skłonić go do ataku.
Wędkarze mówią, że takim działaniem w końcu sprowokują zauważoną rybę i mają rację. Z fizjologii zachowamia wiadomo, że ciągłe powtarzanie określonego bodźca obniża próg reakcji i w końcu kolejny bodziec ją wywołuje.
O odrzywianiu się szczupaków wiemy już bardzo dużo, trudno jednak dokładnie powiedzieć, kiedy jest on głodny, a kiedy syty. Na pewno możemy założyć, że głodny jest szczupak, który ma od dawna pusty żołądek. Co jednak znaczy sytość, to już jest poza naszym doświadczeniem. Amerykański ichtiolog I.S. Clark założył, że głodne szczupaki to takie, które miały puste żołądki, zaś niedawno karmione określił jako "niemalże syte". Badał on, jak stopień napełnienia żołądka może zmieniać ich zachowanie w czasie polowania. Jak łatwo się domyślić, szczupaki karmione niedawno znacznie mniej chętnie atakowały, a ich reakcja na pokazywany im model zdobyczy była znacznie opóźniona w stosunku do takiej samej reakcji szczupaków z pustymi żołądkami. Stopień wypełnienia żołądka modyfikuje więc ich zachowanie, ale najedzone szczupaki też atakują swoje ofiary, co potwierdza wcześniejszą tezę o małym znaczeniu, tego co i ile szczupak ma w żołądku.
JAK MAMUTY
Historia szczupaka cesarza Fryderyka Barbarossy, opisana przez wielkiego przyrodnika Lacepede w monumentalnej "Historii naturalnej węży, ryb i wielorybów" z końca osiemnastego wieku, miała stać się jednym z największych zaakceptowanych oszustw naukowych, jakie znamy.
W 1497 roku złowiono w Kaiserslautern, koło Mannheim, szczupaka o długości sześciu metrów, który ważył 180 kilogramów. Jego szkielet był przechowywany w katedrze w Mannheim. Nosił on pierścień miedziany pozłacany przyczepiony z rozkazu cesarza Fryderyka Barbarossy 267 lat wcześniej. Ta monstrualna ryba żyła około trzech wieków. Książe Lacepede konkluduje: Jakąż straszliwą liczbę słabszych od siebie zwierząt musiał on pożreć, aby wykarmić swoje olbrzymie cielsko podczas tak wielu lat.
Ta historyjka dzisiaj wywołuje uśmiech, niemniej jednak w ciągu prawie dwóch wieków była pożywką dla legend i przesądów, których bohaterem był Esox lucius.W rzeczywistości, szkielet wystawiony w katedrze w Mannheim był fałszywy. Dorzucono mu znacznie więcej kręgów, niż mógł mieć naprawdę.
komentarze (0) | dodaj komentarz
Rekiny
sobota, 07 marca 2009 10:34
Rekiny - władcy podwodnego świata
Zabójcy?
"Czy będą rekiny?" Takie pytanie pada najczęściej podczas odpraw przed nurkowaniem w Morzu Czerwonym. To niesamowite, jaką fascynację budzą te zwierzęta wśród nurków, zresztą nie tylko wśród nich. Jednak skojarzenia, jakie budzi słowo "rekin" w masowej świadomości nie są najlepsze - rozcinająca powierzchnię morza płetwa grzbietowa, szeroko rozwarta paszcza, pełna ostrych jak brzytwa zębów, woda barwiąca się na czerwono krwią niewinnej ofiary - niezapomniany film Stevena Spielberga i sporadyczne, sensacyjne doniesienia medialne o atakach rekinów na ludzi mają nad naszą wyobraźnią większą władzę niż zdrowy rozsądek. Bo sprawa z rekinami wygląda tak, że to one powinny się nas bać bardziej, niż my się ich boimy. Przede wszystkim świadczy o tym statystyka - rekiny na całym świecie zabijają rocznie mniej niż dwudziestu ludzi, podczas gdy my mordujemy je masowo - to hekatomba przekraczająca sto milionów sztuk rocznie... Poza tym, spośród ponad czterystu gatunków rekinów zamieszkujących wody naszej planety, tylko kilka jest potencjalnie groźnych dla człowieka - potencjalnie, to znaczy, że nie jesteśmy dla nich w ogóle źródłem pożywienia, nie reagują one agresywnie na każdego człowieka, którego zobaczą nieporadnie pluskającego się w wodzie. Żeby zostać zranionym czy "zjedzonym" przez rekina, trzeba go albo sprowokować, albo mieć prawdziwego pecha, trafiając na bardzo głodnego osobnika, należącego do jednego z nielicznych "niebezpiecznych" gatunków.
Strach
Skąd bierze się w ludziach ten lęk, czasem wręcz paniczny strach przed rekinami? To nie tylko efekt oddziaływania na naszą wyobraźnię mitów i legend o bezszelestnych ludojadach, czających się tuż pod powierzchnią wody. To również zakorzeniony głęboko w ludzkiej podświadomości lęk prehistorycznego łowcy przed konkurentem, niemającym naturalnych wrogów myśliwym, wyposażonym przez naturę w narzędzia do zabijania, którym nie potrafimy sprostać nieuzbrojeni. Ten głęboko zakorzeniony lęk, podsycany przez kochające sensację media, prowadzi do bardzo dużych szkód w środowisku naturalnym, gdyż przeradza się często w bezmyślną nagonkę na te jedyne w swoim rodzaju zwierzęta - tak, jakby to była wojna, albo one, albo my. Jest to oczywista bzdura i od ponad trzydziestu lat świadome i poważne instytucje zajmujące się ochroną przyrody starają się walczyć ze stereotypem "rekin = ludojad". Bo przecież, jeśli wytępimy rekiny, w morzach nie będzie wcale bezpieczniej, natomiast w sposób bardzo istotny zachwiana zostanie równowaga bardzo wielu ekosystemów. Działania te przynoszą coraz lepszy efekt i coraz częściej fascynacja zrodzona ze strachu przeradza się w fascynację wynikającą z ciekawości. Czy w takim razie nie powinniśmy się bać rekinów, czy możemy się czuć bezpiecznie i swobodnie w ich towarzystwie? Oczywiście nie. Nie da się zaprzeczyć, że w starciu z agresywnie zachowującym się rekinem człowiek ma niewielkie szanse na przeżycie. Jednak lęk może przybierać wiele twarzy. Jeśli wesprzemy go odrobiną wiedzy o życiu i zachowaniach tych zwierząt, może się on przerodzić w świadomy respekt, dzięki któremu spotkanie z rekinem może być niezapomnianą przygodą a nie traumatycznym przeżyciem. Przede wszystkim pamiętajmy o tym, że morze to ich świat, w którym my jesteśmy gośćmi a one władcami. Pamiętajmy, że mimo iż piękne i fascynujące, są to zwierzęta potrafiące ranić i zabijać, jeśli poczują się zagrożone. Tylko kilka gatunków rekinów może zaatakować człowieka "bez powodu" i zrobić mu naprawdę dużą krzywdę. I to nie złośliwie, czy z "wrodzonego instynktu zabijania", który jest podłym wymysłem, lecz przez pomyłkę. Lata badań nad żarłaczami dowiodły, że ludzkie mięso w ogóle rekinom nie smakuje - jeśli rekin ugryzie człowieka, to prawie natychmiast wypluwa porwany kęs. W zasadzie niesprowokowane ataki rekinów na ludzi można podzielić na dwie grupy. Jeśli rekin nie widział wcześniej człowieka, czasem chce go "spróbować" - pamiętajmy, że są to drapieżniki i ich przeżycie zależy od zjadania innych zwierząt. Jednak po takiej próbie rekin przekonuje się, że akurat to zwierzę jest niejadalne i więcej go nie zaatakuje - rekiny szybko się uczą i mają dobrą pamięć. Druga możliwość, to omyłkowe wzięcie człowieka za fokę. Ten los spotyka najczęściej surferów - człowiek siedzący okrakiem na desce do złudzenia przypomina tego morskiego ssaka. Do tych potencjalnie groźnych rekinów należą żarłacz biały (zwany ludojadem), żarłacz tygrysi, żarłacz jedwabisty, żarłacz tępogłowy i ostronos atlantycki. Wszystkie te gatunki to naprawdę spore ryby, dochodzące do 4 metrów długości. Jednak ryzyko zetknięcia z nimi jest stosunkowo niewielkie, mimo iż występują one we wszystkich wodach strefy tropikalnej, podzwrotnikowej i umiarkowanej. Poza nielicznym rejonami spotyka się je bardzo rzadko - są to prawdziwi samotni myśliwi głębin, prawdziwi królowie podwodnego świata, jednak przeważnie unikają nurków. Jeśli dojdzie do spotkania z takim "potworem", nurek też nie powinien wykazywać zbyt żywiołowego zainteresowania - jeśli będzie gonił rekina i próbował się do niego zbliżyć, jeśli będzie wykonywał gwałtowne ruchy, może zostać potraktowany jako potencjalne zagrożenie i zaatakowany. Ta zasada dotyczy spotkań ze wszystkimi większymi (powyżej półtora metra długości) rekinami - może tak być, że jeśli poczują się zagrożone, zaatakują zbyt natrętnego nurka i dotkliwie go poranią. W większości przypadków za ataki rekinów na nurków odpowiadają nie agresywne zachowania rekinów, lecz nurków właśnie.
Doskonałość
Rekiny to jedne z najstarszych zwierząt żyjących na naszej planecie. Mają za sobą ponad czterysta pięćdziesiąt milionów lat ewolucji, która dała im perfekcyjne wprost przystosowanie do środowiska wodnego i stworzyła najdoskonalszych myśliwych na naszej planecie. Wszystko w biologii rekinów podporządkowane jest jednemu - przetrwaniu. I to przetrwaniu na szczycie - to jedne z nielicznych zwierząt na ziemi, które praktycznie nie mają słabych punktów. Ponieważ rekiny zamieszkują wszystkie strefy mórz i oceanów, poszczególne gatunki różnią się od siebie znacznie, ale wszystkie łączy jedna cecha - są to najskuteczniejsi drapieżnicy w swoim środowisku. Tę skuteczność zawdzięczają budowie ciała i niezwykle sprawnym, wyostrzonym i ściśle powiązanym ze sobą zmysłom. Dzięki swojej budowie rekiny, obok delfinów, są najsprawniejszymi pływakami na ziemi. Widok płynącego rekina potrafi wręcz zahipnotyzować, ich ruchy są tak płynne i perfekcyjne, że nie można od nich oderwać wzroku. Wszystkie rekiny mają ruchomą górną szczękę, choć różne gatunki korzystają inaczej z tego rozwiązania. Żarłacze mogą dzięki niej odgryzać ogromne kęsy zwierząt sporo od nich większych, nawet wielorybów. Wygryzacze stosują niezwykle widowiskową metodę polowania na większe od nich ssaki morskie - najpierw wgryzają się w swoją zdobycz a następnie wykonują obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni, wycinając spory kęs ofiary ostrymi jak piły zębami górnej szczęki. Rekiny żerujące przy dnie nie mają ostrych zębów, lecz przystosowały się do miażdżenia pancerzy skorupiaków. U wielkich rekinów filtrujących, takich jak rekin wielorybi i długoszpar (największe ryby na ziemi, ich długość dochodzi do piętnastu metrów) zęby mają marginalne znaczenie, gdyż żywią się one przeważnie planktonem i drobnymi rybami. Budowa ciała rekinów pozwala im skutecznie dogonić i pochwycić ofiarę. Natomiast dzięki wysoce rozwiniętym zmysłom są one w stanie precyzyjnie ją zlokalizować. Rekiny mają doskonały wzrok, jednak w środowisku wodnym ten zmysł sprawdza się jedynie w niewielkim zakresie, ze względu na gęstość ośrodka. Rekiny znakomicie posługują się wzrokiem w końcowej fazie polowania. Do lokalizacji ofiary na większe odległości, czasem nawet bardzo duże, sięgające dziesiątków kilometrów, rekiny używają innych zmysłów, głównie węchu i słuchu. Możliwości, jakie te dwa zmysły dają rekinom są niewyobrażalnie wielkie i wciąż jeszcze nie do końca poznane. Dość powiedzieć, że rekiny są w stanie "wywęszyć" śladowe ilości aminokwasów pochodzących z mięsa i krwi w stężeniu nawet jednego promila. Co więcej, są w stanie określić kierunek, z którego dany zapach czy dźwięk pochodzi. Oprócz pięciu podstawowych, znanych nam zmysłów rekiny posiadają jeszcze dwa niezwykłe sposoby postrzegania otaczającego je świata. Są to zmysł mechaniczny i zmysł elektryczny. Zmysł mechaniczny, zlokalizowany głównie w linii nabocznej, pozwala rekinom rejestrować drgania otaczającego je środowiska, co w połączeniu z ich doskonałym słuchem pozwala im reagować na każdy ruch, nawet na znaczne odległości. Zmysł elektryczny, związany ze znajdującym się w skórze głowy narządami ampułkowatymi, pozwala rekinom rejestrować nawet bardzo słabe pola elektryczne, emitowane przez organizmy żywe. To dzięki temu zmysłowi rekiny są w stanie lokalizować zwierzęta zagrzebane w piasku. Zmysł elektryczny jest też niezwykle przydatnym i sprawnym narzędziem nawigacyjnym, dzięki któremu rekiny potrafią podczas swoich wędrówek precyzyjnie trafiać do miejsc oddalonych o setki kilometrów.
Wielka pomyłka
Rekin ludojad. Chyba każdy potrafi sobie wyobrazić to zwierzę, najpowszechniejszy wizerunek rekina na świecie. To właśnie ten rekin był głównym bohaterem filmu "Szczęki". W powszechnej opinii jest to najgroźniejszy i najbardziej drapieżny gatunek rekina, odpowiedzialny za największą ilość ataków na ludzi. Beznamiętny zabójca, żyjący tylko po to, żeby niszczyć wszystko, co się rusza. Mity na jego temat są tak głęboko zakorzenione w ludzkiej świadomości, że jego nazwa potoczna funkcjonuje na równi z oficjalną nawet w wydawnictwach naukowych. Czym żarłacz biały (o wiele mniej sensacyjnie brzmi, prawda?) zasłużył sobie na taką opinię? Przede wszystkim wyglądem - to naprawdę przerażające zwierzę i jeden z najbrzydszych rekinów, budzący strach i respekt rozmiarami (największe sztuki dochodzą do prawie ośmiu metrów, przeciętnie około czterech), błyszczącymi, niemal okrutnymi czarnymi oczami i potężną paszczą, pełną zębów. Jednak opinia ludojada, jak wynika z wieloletnich badań, nie jest całkiem zasłużona. Okazuje się bowiem, że większość ataków na ludzi to dzieło żarłaczy tygrysich i tępogłowych - biedny ludojad jest dopiero trzeci w rankingu. Ponadto nazwa ta jest kompletnie pozbawiona sensu - żaden rekin nie żywi się ludzkim mięsem... Żarłacz biały jest smutnym przykładem tego, jak mity i sensacyjne legendy mogą doprowadzić do wyginięcia - przez wiele lat tępiony za sam fakt istnienia, gatunek ten stoi dziś u progu zagłady. Na szczęście w wielu krajach został już objęty ochroną gatunkową a ludzie coraz częściej, zamiast mordować, wolą oglądać go pod wodą... na wszelki wypadek zamknięci w metalowej klatce.
Ryby i rośliny akwariowe.
Akwarium mojego syna.
AKWARIA DEKORACYJNE:
akwarium towarzyskie (zbiorcze)
akwarium klasyczne, przeznaczone dla początkujących akwarystów;
najbardziej rozpowszechniona forma tropikalnego akwarium słodkowodnego;
ryby i rośliny wywodzą się z różnych rejonów;
wspólnie bytują ryby i rośliny z różnych rodzin, rodzajów i gatunków;
różne gatunki ryb i roślin muszą być dopasowane do siebie pod względem temperamentu, wymagań w stosunku do oświetlenia, odżywiania, temperatury oraz składu (parametrów chemicznych) wody;
zawsze należy uwzględnić podstawowe wymagania wszystkich mieszkańców i roślin znajdujących się w akwarium;
ryby, aby mogły ze sobą bytować, muszą do siebie pasować pod względem tzw. "zachowań społecznych"; cechą wspólną zgromadzonych gatunków muszą być: podobne wymagania życiowe i spokojne usposobienie;
w jednym akwarium zamieszkują wspólnie i bezkonfliktowo odpowiednio dobrane gatunki ryb, występujące w jednym lub różnych miejscach na świecie;
akwarium roślinne
odmiana akwarium towarzyskiego, w którym główny nacisk kładzie się na hodowlę roślin wodnych;
niewielkie i spokojne gatunki ryb stanowią jedynie uzupełnienie wewnętrznego wystroju tego typu akwarium;
jest to zawsze akwarium tropikalne, gdzie temperatura wody w zależności od hodowanych gatunków roślin i ryb waha się w granicach 23 - 300C;
akwarium biotopowe (akwarium środowiskowe)
określenie tego akwarium jest raczej mylące, bo każde akwarium jest w pewnym sensie akwarium środowiskowym;
wszystkie ryby i rośliny pochodzą z tego samego środowiska naturalnego (z jednego określonego biotopu);
ryby, rośliny i dekoracja harmonizują ze sobą;
należy zwrócić szczególną uwagę na to, aby układ ryb i roślin oraz skład chemiczny wody jak najbardziej odzwierciedlał dany wycinek natury;
akwarium wielogatunkowe
ten typ akwarium jest odwrotnością akwarium biotopowego;
gromadzone są najczęściej niektóre gatunki ryb pochodzące z różnych regionów świata;
uprawiane są obok siebie różne gatunki roślin pochodzące z różnych regionów świata;
gromadzone gatunki ryb i roślin świadczą jedynie o indywidualnych upodobaniach i zainteresowaniach akwarysty;
w prawidłowo zorganizowanym akwarium tego typu przebywać powinny bezkonfliktowe gatunki ryb;
chociaż panuje tu dowolność w doborze gatunków, to zawsze trzeba pamiętać o uwzględnieniu indywidualnych potrzeb życiowych mieszkańców; fakt, że ryby należą do tej samej rodziny lub rodzaju i mają spokojne usposobienie, nie oznacza, że występują w wodach o podobnych parametrach chemicznych;
akwarium gatunkowe (monogatunkowe)
akwarium zamieszkane tylko przez jeden gatunek;
na ogół zakłada się takie akwarium dla ryb posiadających specyficzne potrzeby życiowe lub prezentujących awanturnicze usposobienie, co koliduje z potrzebami innych gatunków i zaburza ich normalne wspólne przebywanie we wspólnocie;
w akwarium takim umieszcza się ryby tzw. "problemowe", które nie powinny przebywać wspólnie z innymi gatunkami
przy zakładaniu akwarium gatunkowego zawsze należy uwzględnić specyficzne wymagania danego gatunku;
AKWARIA HODOWLANE:
akwarium higieniczne
akwarium, w którym brakuje podłoża; rośliny posadzone są w specjalnych pojemnikach;
przeznaczone do hodowli ryb delikatnych gatunków podatnych na różnego rodzaju choroby, np. Symphysodon discus (dyskowiec);
akwarium tarliskowe (lęgowe)
akwarium specjalistyczne, na ogół niezbyt atrakcyjne ze względu na szczególne ekstremalne warunki i właściwości wody wymagane do pomyślnego rozmnażania się ryb;
przeznaczone do planowego rozrodu ryb żyworodnych (wystarczy pojemność ok. 25 l) lub składających ikrę (akwaria o znacznie większej pojemności);
akwarium dla narybku
przeznaczone do wychowywania potomstwa ryb;
akwarium specjalistyczne i niezbyt atrakcyjne ze względu na specyficzne wymagania małych rybek dotyczących otoczenia i jakości wody;
doświadczeni akwaryści decydują się na zakładanie tego typu akwarium, ponieważ często zdarza się, że izolacja narybku jest konieczna z tego względu, że może on być zjedzony przez dorosłe osobniki nawet tego samego gatunku;
zazwyczaj w tym akwarium nie instaluje się żadnego podłoża w celu utrzymania czystości na bardzo wysokim poziomie;
akwarium kwarantannowe
niewielkie zbiorniki o pojemności do 60 l służące do leczenia lub izolowania ryb z objawami chorobowymi;
służą do dezynfekcji lub kwarantanny nowo nabytych ryb i roślin przed ostatecznym umieszczeniem ich w akwarium zasadniczym;
ODCZYN WODY (uwarunkowany stężeniem jonów wodorowych w roztworze): kwaśny (pH <>obojętny (pH = 7) izasadowy (pH > 7). Większość ryb toleruje wahania wody w granicach pH 5,5 - 9,0.
Zbiorcze akwarium biotopowe
AMERYKA ŚRODKOWA
(60 cm x 30 cm x 30 cm; ok. 60 l wody)
GUPIK, Pawie oczko, Poecilia reticulata
pochodzi z Ameryki Południowej, Wyspy Trynidad i Barbados; przypuszcza się również, że jego ojczyzną jest: Trinidad, francuska wyspa Martynika i amerykańska St. Thomas;
wody na północ od Amazonki; stojące wody Trynidadu, Wenezueli, Gujany, Północnej Brazylii oraz w innych regionach tropikalnych, gdzie został rozpowszechniony do zwalczania komarów;
naturalny wróg moskitów (zjada larwy); używano go do walki z komarami roznoszącymi malarię (żywi się bowiem larwami komara widliszka);
należy do rodziny piękniczkowatych;
ryba słodkowodna;
zamieszkuje głównie w górnej (powierzchniowej) i środkowej części akwarium, lubi bywać we wszystkich strefach wody;
lubi czystą, lekko zasadową wodę o temperaturze ok. 240C z dodatkiem soli kuchennej lub morskiej (1 łyżeczka na 10 l wody); może być woda obojętna, twarda, o temperaturze 18 - 28 0C;
samce gupików osiągają dojrzałość w ciągu trzech miesięcy, a samice nieco wcześniej;
ryba żyworodna (jajożyworodna); samice wydalają żywe potomstwo (od 4 - 150 młodych co 4 - 8 tygodni, najczęściej jest to 20 - 40 szt. młodych rybek); ciąża trwa około 22 - 26 dni;
samiec dł. 3 - 4 cm, samica do 6 cm;
płetwa odbytowa dojrzałych samców przekształca się w gonopodium;
ruchliwy pływak;
chętnie tworzy małe grupy składające się z 4 - 6 - 8 rybek tego gatunku; minimalna liczebność: jedna para;
wskazane jest trzymanie znacznie większej liczby samic niż samców; samce napastują samice;
nie wolno ich trzymać z rybami obskubującymi płetwy (np. ze skalarem i brzanką sumatrzańską), gdyż wolno pływające samce gupika marnieją;
odmiany o długim ogonie narażone są na grzybicę i martwicę płetw;
obskubuje glony z dekoracji i roślin;
ZMIENNIAK PLAMISTY, Platka, Platynka, Xiphophorus (Platypoecilus) maculatus
pochodzi ze wschodniego i południowego Meksyku, Gwatemali i północnego Hondurasu;zamieszkuje środkową i powierzchniową strefę akwarium; chętnie pływa we wszystkich strefach wody;
lubi wodę obojętną, średnio twardą, o temperaturze 21 - 250C;
żywotna rybka żyjąca w małych stadach (5 - 7 sztuk); minimalna liczebność: jedna para;
należy do rodziny piękniczkowatych;
samiec dł. 2 - 3 cm, samica 3 - 6 cm;
samiec posiada gonopodium;
dojrzałość płciową osiągają po ok. czterech miesiącach;
zmienniaki oraz mieczyki są blisko spokrewnione i mogą być trzymane w jednym akwarium; osiągają jednak znacznie mniejsze rozmiary, są nawet o połowę mniejsze od mieczyków;
samce zmienniaka plamistego są wobec siebie agresywne, natomiast samice są spokojne; samce niekiedy prowadzą między sobą walki; dlatego też powinno się trzymać jednego lub trzech i więcej samców w celu rozłożenia sił (w przypadku dwóch samców silniejszy zamęcza słabszego i doprowadza go do skrajnego wyczerpania; w przypadku większej ilości samców - osobniki żyją w zgodzie lub przeganiają się wzajemnie, ale nie dzieje się im nic złego);
platki są pokojowo usposobione wobec innych gatunków ryb; czasem bywa, że jakiś samczyk próbuje zapłodnić samicę innego gatunku piękniczki, np. mieczyka lub gupika;
ryba żyworodna; samice wydalają żywe potomstwo; ciąża trwa ok. 4 - 5 tygodni; jednorazowo nie produkują zbyt licznego potomstwa i sprawiają mniej kłopotu niż dużo płodniejsze mieczyki;
młode muszą mieć schronienie przed matką ze względu na możliwy kanibalizm; w akwarium należy posadzić dużo pierzastych roślin, aby narybek miał gdzie się ukryć;
zmienniak plamisty obskubuje glony z dekoracji i roślin;
jest: zmienniak plamisty (Xiphophorus maculatus), zmienniak wielobarwny (różne platki, Xiphophorus variatus);
otrzymano wiele mieszańców zmienniaka plamistego z gatunkami: drobniczka jednodniówka (Heterandria formosa), Poecilia nigrofasciata, gupik (Poecilia reticulata), molinezja ostrousta (Poecilia sphenops), molinezja żaglopłetwa (Poecilia velifera), zmienniak wielobarwny (Hiphophorus variatus) i in.; krzyżując gatunki zmienniaka plamistego ze zmienniakiem wielobarwnym uzyskano odmianę zwaną Papagaj - kolorową z welonowatą płetwą grzbietową;
MIECZYK HELLERA, Mieczonosz, Xiphophorus helleri
pochodzi z atlantyckiego stoku Południowego Meksyku i Gwatemali, występuje w rzekach i jeziorach Hondurasu, zamieszkuje słodkie wody Ameryki Północnej i Środkowej;
najlepiej czuje się w wodzie lekko alkaicznej, średnio twardej, której temperatura waha się w granicach 23 - 250C; lubi też słodką wodę o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym i temperaturze 20 - 24 - 280C z dodatkiem soli kuchennej, co poprawia samopoczucie ryb; znosi przejściowe spadki temperatury nawet do 100C;
zamieszkuje strefę powierzchniową i środkową akwarium; chętnie pływa we wszystkich strefach zbiornika, lubi wszystkie warstwy (strefy) wody;
należy do rodziny piękniczkowatych;
ryba żyworodna; ciąża trwa 4 - 5 tygodni; z jednego miotu może być nawet do 80 młodych rybek (w warunkach optymalnych do 250 szt.);
samica może zjadać swoje młode; należy więc oddzielić ją od potomstwa lub zapewnić gęstą roślinność, w której młode rybki mogłyby się ukryć;
młode ryby po sześciu miesiącach od wylęgu osiągają dojrzałość płciową;
samice mieczyka (podobnie, jak zresztą u innych żyworodnych) mogą po jakimś czasie zmienić płeć i stać się samcami zdolnymi do zapładniania; nie stwierdzono zjawiska odwrotnego;
mieczyki (samiec i samica) umieszczone w jednym akwarium powinny należeć do tej samej odmiany barwnej; w przeciwnym wypadku można dochować się dziwnie ubarwionych mieszańców;
minimalna liczebność: jedna para;
dł. ok. 7 - 12 cm; samiec (dł. 7 - 10 cm bez miecza) jest na ogół mniejszy od samicy (dł. do 12 cm); w małych akwariach lub przy dużym zagęszczeniu ryb - karleje;
szczególnie szybki pływak (samiec), żywy i pełny temperamentu;samiec posiada gonopodium oraz charakterystyczny długi miecz przy ogonie;
w akwarium samice powinny stanowić większość stada; samce napastują samice; należy trzymać więcej samic niż samców, np. w akwarium o dł. 1m - 2 samce (???) i 4 - 6 samic;
samce niekiedy prowadzą między sobą walki; dlatego też w mniejszych akwariach powinno się trzymać jednego lub trzech i więcej samców w celu rozłożenia sił (w przypadku dwóch samców silniejszy zamęcza słabszego i doprowadza go do skrajnego wyczerpania; w przypadku większej ilości samców - osobniki przeganiają się wzajemnie, ale nie dzieje się im nic złego);
są to na ogół ryby spokojne, które doskonale nadają się do hodowli w akwarium typu holenderskiego lub towarzyskiego;
zjada glony z dekoracji i roślin;
MOLINEZJA OSTROUSTA, Molinezja ostropyska, Poecilia sphenops
Molinezja ostrousta, molinezja ostropyska (Poecilia (Molinesia) sphenops):
występuje w Amerykach od Teksasu, poprzez Meksyk, aż do Kolumbii i Wenezueli;
należy do rodziny piękniczkowatych;
wielkość: najczęściej 4 - 6 cm; zdarzają się samce wielkości 4 - 7 cm, samice 6 - 10 cm; samice są wyraźnie większe od samców; płetwa odbytowa samców przekształcona jest w gonopodium;
żywa, towarzyska, żwawa, wiecznie głodna i bardzo żarłoczna rybka;
nie kontrolowane podawanie pokarmu często prowadzi do śmierci ryb z przejedzenia;
najchętniej przebywa w małych grupach składających się z 4 - 6 osobników z gatunku; minimalna liczebność: jedna para;
przeszukuje całe akwarium w poszukiwaniu glonów;
łatwo rozmnaża się; ryba żyworodna; ciąża trwa 4 - 6 - 10 tygodni; w jednym miocie bywa 10 - 60, czasem nawet do 80 młodych rybek; zdarza się, że rodzi jednorazowo około 300 sztuk;
narybek po urodzeniu ma ok. 0,5 cm długości, niemal po tygodniu ma on już 1 cm; gdy młode będą miały 2 cm, to można je już wpuścić do zwykłego akwarium;
aby samica nie zjadła swojego narybku, należy jak najszybciej oddzielić ją od młodych lub wsypać nadmierną ilość pokarmu, który powinien zalegać na dnie zbiornika;
ryba wrażliwa na zbyt miękką wodę i pH poniżej 7; lubi twardą wodę z dodatkiem soli kuchennej lub morskiej morskiej (1 łyżeczka na 10 l wody) o pH 7,8 - 8 i temperaturze ok. 230C; dość dobrze czuje się w alkaicznej i lekko twardej wodzie, której temperatura waha się w granicach 18 - 280C; jest bardzo wrażliwa na niską lub zmienną temperaturę wody;
odmiany: molinezja żaglopłetwa (Poecilia velifera), molinezja szerokopłetwa (Poecilia latipinna);
odmiany różnią się wysokością i kształtem płetwy grzbietowej oraz różnym kształtem płetwy ogonowej;
Molinezja ostrousta "Black Molly" (Poecilia (Molinesia) sphenops "Black Molly"):
zamieszkuje wody Ameryki od Meksyku do Kolumbii;dł.: samiec do 8 cm, samice do 12 cm;
bardzo wrażliwa na niską lub zmienną temperaturę; temperatura wody powinna wahać się w granicach 24 - 280C;
lubi żywy lub mrożony plankton na zmianę z pokarmem roślinnym (pokarm płatkowany, gotowany kawior, itp.), chętnie zjada glony;
Molinezja szerokopłetwa (Poecilia latipinna):
występuje we wschodnich stanach USA od Karoliny do Jukatanu w Meksyku (od południowo - wschodnich rejonów Karoliny Północnej, po atlantyckie wybrzeża Meksyku);
samce tego gatunku osiągają dł. 10 cm, samice 12 cm;
dobrze czuje się w wodzie dodatkiem soli kuchennej lub morskiej (1 łyżeczka na 10 l wody);
gatunek ciepłolubny (dobra temperatura wody to 20 - 240C, najlepsza to 25 - 280C);
zamieszkuje strefę środkową i powierzchniową w akwarium;
osiąga dojrzałość płciową w ciągu dziewięciu miesięcy; dojrzała samica może co miesiąc wydać na świat do stu osobników;
odmiany: molinezja pstra, albinotyczna, czerwona i czarna (Black Molly), mająca normalne lub lirowate (księżycowe) płetwy ogonowe;
Molinezja żaglopłetwa (Poecilia velifera):
pochodzi z Meksyku, głównie z półwyspu Jukatan;
w akwarium osiąga długość 5 - 7 cm, w warunkach naturalnych - samce 15 cm, samice 18 cm;
wykorzystywana do oczyszczania akwarium z glonów;
nie wolno jej trzymać z innymi gatunkami molinezji, bo łatwo się z nimi krzyżuje;
lubi twardą wodę z dodatkiem soli kuchennej lub morskiej (wystarczy łyżka stołowa na każde 10 l wody); w wodzie miękkiej i bez dodatku soli ryba marnieje i ginie;
gatunek ciepłolubny (dobra temperatura wody to 20 - 240C);
odmiany: molinezja balonowa wyhodowana w Singapurze;
NEON INNESA, bystrzyk neonowy, Paracheirodon innesi
pochodzi z dorzecza Amazonki (dopływy górnej Amazonki) i wschodniego Peru (zwłaszcza z rzeki Putumayo);
słodkowodna ryba z rodziny kąsaczowatych (przebywających głównie w środkowych warstwach wody, objawiających silne skłonności do pływania w ławicach);
towarzyska, ruchliwa ryba ławicowa;
niewielka rybka z charakterystycznym paskiem "neonowym" wzdłuż górnej części ciała, kończącym się przed płetwą ogonową; dł. ok. 3 cm (samice są większe i posiadają bardziej zaokrąglony brzuszek);ryba jajorodna; rozród zachodzi w bardzo miękkiej, lekko kwaśnej wodzie, w przyćmionym świetle; ikra zostaje złożona na roślinach, a wylęg następuje w ciągu doby; narybek zaczyna pływać i żerować po 5 dniach;
ryba spokojna, towarzyska, stadna, dosyć wrażliwa na zmianę parametrów wody;
wskazane: akwarium średniej wielkości (min. 60 l) z ciemnym podłożem, woda bardzo miękka do średnio twardej, lekko kwaśna (5 - 7 pH) do obojętnej, o temperaturze 20 - 260C (najlepiej 22 - 250C);
zamieszkuje wszystkie strefy wody (zwłaszcza środkową);
doskonale nadaje się do hodowli w akwariach typu roślinnego i towarzyskiego;
lubi delikatne, wysokie rośliny wodne takie, jak kabomba wodna i moczarka kanadyjska;
nie zaleca się trzymania jej z mięsożernymi i dużymi rybami (np. skalar, sum);
ryby te najlepiej czują się w dużym stadzie (co najmniej 6 - 10 sztuk); minimalna liczebność: ławica złożona co najmniej z 6, a najlepiej 10 osobników;
gatunek długowieczny; ryby te dożywają nawet dziesięciu lat;
NEON AXELRODA, neon czerwony, Paracheirodon axelrodi
pochodzi z dorzecza Amazonki, górnego biegu Rio Negro i okolic Rio de Janerio;
terytorium występowania: zachodnia Kolumbia i północno - wschodnia Brazylia;
słodkowodna ryba z rodziny kąsaczowatych (przebywających głównie w środkowych warstwach wody, objawiających silne skłonności do pływania w ławicach);
dł. 4 cm;
przez całą długość ich ciała biegnie czerwony pas (od oka do nasady płetwy ogonowej), przez środek boków ciała ciągnie się lśniąca, niebieskawo zielonkawa pręga;w akwarium zamieszkuje wszystkie strefy wody (zwłaszcza dolną i środkową);
ryba zdecydowanie stadna, wyjątkowo spokojna (jest spokojna w stosunku do własnego jak i innych gatunków);
najlepiej czuje się w stadzie w akwarium jednogatunkowym; doskonale nadaje się do akwarium typu roślinnego lub towarzyskiego;
minimalna liczebność: 6 sztuk;
nie należy trzymać jej z rybami ruchliwymi oraz dużymi (np. ze skalarami i brzankami);
najlepiej trzymać je ze spokojnymi rybami o podobnych wymaganiach (np. neon Innesa, razbora klinowa, kirysek pstry);
ryba ta ma bardzo duże wymagania: woda o temperaturze 23 - 270C, miękka, klarowna, dobrze natleniona, z niską zawartością azotanów, lekko kwaśna (5 - 6,5 pH);
znosi temperatury dochodzące do 300C, ale wówczas żyje krócej;
najlepszy jest zbiornik średniej wielkości, gęsto obsadzony roślinnością, z ciemnym podłożem;
wskazane jest intensywne oświetlenie oraz rośliny pływające po powierzchni wody;
ryba jajorodna; rozmnażanie jest bardzo trudne; zazwyczaj importuje się ją ze środowiska naturalnego;
KIRYSEK SPIŻOWY, Kirys metaliczny, Corydoras aeneus
(2 sztuki)
pochodzi z północnej części Ameryki Południowej, Wyspy Trinidad; rozpowszechniony w wodach Wenezueli i Trinidadu, aż po dorzecze La Platy;
należy do rodziny kirysowatych;
ryba jajorodna; podczas zapłodnienia samica trzyma 2 lub 3 jaja w kieszonce utworzonej z płetw brzusznych, a następnie przykleja je do liścia;
dł. ok. 5 cm; samice są nieco większe i bardziej masywne niż samce, osiągają długość do 7 cm;
ryba o spokojnym i łagodnym nastawieniu do innych gatunków ryb; doskonale nadaje się do akwarium ogólnego;
jest rybą płochliwą; spłoszone kiryski chowają się w ciemniejszych zakątkach akwarium i w roślinach;poszukuje pożywienia w niższych warstwach (partiach) wody; mieszkaniec dna, ryba strefy przydennej;
ryba wszystkożerna; w akwariach chętnie je każdy podany pokarm, bardzo lubi pokarm w tabletkach; zjada glony z dekoracji i roślin;
ryba stadna, lubi grupy 3 - 5 osobników tego gatunku; nie należy trzymać ich samotnie; minimalna liczebność: 2 sztuki;
wymaga piaszczystego podłoża (chociaż fragmentami), kryjówek z korzeni, kamiennych grot, roślin pływających, wolnej przestrzeni przy dnie;
temperatura wody w akwarium powinna wahać się w granicach 20 - 22 - 260C; gatunek stosunkowo zimnolubny; skład i jakość wody nie ma większego znaczenia; lubi wodę lekko kwaśną do lekko zasadowej, miękką do średnio twardej;
bywa również: kirys Agassiza (Corydoras Agassizi), kirys pasiasty (Corydoras arcuatus), Corydoras cochui, kirys nadobny (Corydoras elegans), kirys sierpowy (kirys sierpoplamy, Corydoras hastatus), kirys lamparci (Corydoras julii, trilineatus, leopardus), kirys plamisty (Corydoras melanistius), kirys Myersa (Corydoras myersi), kirys pstry (Corydoras paleatus), kirys panda (Corydoras panda), kirys cętkowany (Corydoras punctatus), kirys karłowaty (Corydoras pygmaeus), kirys siatkowany (Corydoras reticulatus), kiryśnik czarnoplamy (Hoplosternum thoracatum), kirysek czerwony, ogonoplamy, wielkopłetwy, szmaragdowy;
GLONOJAD, Zbrojnik niebieski, Wąsacz niebieski, Ancistrus species aff. dolichopterus
(3 sztuki)
pochodzi z tropikalnych rejonów północnej części Ameryki Południowej;
należy do rodziny zbrojnikowatych;
samiec osiąga długość nawet do 12 cm, samica jest nieco mniejsza;
samce mają na głowie silnie rozgałęzione wyrostki, samice tylko kilka małych wyrostków wokół pyszczka;
lubi wodę czystą, przejrzystą, dobrze natlenioną, lekko kwaśną do obojętnej, bardzo miękką do średnio twardej, o temperaturze w granicach 22 - 270C; jest dość odporny na zmiany składu chemicznego wody;
ryba terytorialna; samotnik; wymaga własnej kryjówki, której broni przed intruzami; lubi zacienione miejsca do odpoczynku; aktywny o zmroku, w dzień chowa się w swojej kryjówce;jest rybą stosunkowo spokojną; jedynie wobec innych zbrojników potrafi być agresywny;
minimalna liczebność: jedna para;
ryba jajorodna; ikry i narybku pilnuje samiec;
ryba strefy przydennej;
stale zeskrobuje glony z szyb, kamieni i roślin; skuteczny glonojad; przysysając się do szyb, kamieni i liści roślin doskonale zwalcza glony;
ryba jedząca glony takie, jak Otocinclus cf. affinis lub Ancistrus cf. dolichopterus jest odpowiednia, aby w sposób naturalny usunąć glony z akwarium;
rys.: Zbrojnik niebieski (Ancistrus sp. cf. dolichopterus)
BOCJA WSPANIAŁA, Botia macracantha (macracanthus)
(2 sztuki)
występuje w wodach Borneo i Sumatry;
należy do rodziny piskorzowatych;ryba nie posiada łusek; jest często atakowana przez kulorzęska (Ichthyophthirius multifiliis);
w akwarium osiąga dł. 6 - 9 cm, rzadko przekraczają 20 cm; w warunkach naturalnych osiągają długość do 30 cm;
wszystkie egzemplarze żyjące w akwariach pochodzą z naturalnego środowiska, ponieważ dotychczas nie są znane sposoby rozróżniania płci i rozrodu tych ryb(informacja aktualna w 2006 r.); bocja wspaniała uchodzi za rybę nie rozmnażalną w warunkach akwariowych (w warunkach naturalnych wędruje w celu odbycia tarła);
bardzo żwawa, aktywna zwłaszcza po zmroku, zgodliwa, stadna ryba, nadająca się do pielęgnacji w akwariach gatunkowych, wielogatunkowych i towarzyskich;
największą aktywność rybki wykazują o zmierzchu i w ciągu nocy;
przetrzymywanie tych ryb w zbiornikach o pojemności poniżej 50 l i w ilościach poniżej 3 - 4 sztuki nie jest wskazane; w towarzystwie ryby są ciekawskie i aktywne, trzymane pojedynczo są ospałe lub zachowują się agresywnie;
nie należy hodować tych ryb w akwariach typu holenderskiego, ponieważ młode ryby mogą niszczyć nowo wyrastające liście roślin, w których wycinają okrągłe otworki;
młode ryby można trzymać w grupie po 5 - 6 osobników, starsze - pojedynczo;
chętnie przebywają przy dnie, gdzie poszukują pokarmu, wykorzystując do tego swoje liczne wąsy; pływa również w części środkowej akwarium;
żywi się pokarmem roślinnym i zwierzęcym, z pasją pożera ślimaki wodne;
najlepiej czuje się w wodzie o temperaturze 25 - 300C, pH 5 - 8 i TwO 5 - 120n; najczęściej jednak używa się wody stosunkowo miękkiej, o temperaturze 24 - 260C, wolnej od związków azotowych i dobrze natlenionej, w akwarium z licznymi kryjówkami i oświetlonym przyćmionym światłem;
wykorzystywana do zwalczania ślimaków w akwariach słodkowodnych;
odmiany: bocja wspaniała (Botia macracantha), bocja karłowata (Botia sidthimunki); bocja siatkowana (Botia lohachata), bocja szara (Botia modesta, bocja tygrysia (Botia helodes);
bocja karłowata: dł. do 6 cm, ruchliwa ryba, stadna, która powinna być trzymana w stadzie składającym się co najmniej z pięciu sztuk;
cechą charakterystyczną wszystkich bocji są 4 pary wąsów znajdujące się w okolicach otworu gębowego;
ZŁOTA RYBKA, karaś ozdobny, Carriasius auratus
złota rybka to sztucznie wyhodowana i udomowiona forma karasia srebrzystego;
należy do rodziny karpiowatych;
żyje w wodach Tonkinu, Chin, Korei, Japonii i wysp Hajnan i Tajwan;
dość duża ryba (nawet w granicach 15 - 30 cm dł.) i bardzo żarłoczna;
ryba łagodna, choć dużo kopie w piasku mącąc wodę;
wyraźną cechą płciową samców jest wysypka tarłowa występująca na pokrywach skrzelowych;
ryba jajorodna; w celu uzyskania tarła osobniki z przewagą samców umieszczamy w oddzielnym zbiorniku zaopatrzonym w rośliny pływające z dobrze rozwiniętym systemem korzeniowym (np. wodny hiacynt (Eichhornia crassipes)), którego dno można pokryć gałązkami wierzby lub jodły; młode w temperaturze powyżej 250C wylęgają się po trzech dniach;
welon - hodowlana odmiana złotej rybki; żyje w zgodzie z mieczykami, ale czasami zjada (podgryza) gupiki, które z czasem marnieją;
złota rybka i wszystkie jej odmiany są zimnolubne; skład chemiczny wody nie ma nie ma większego znaczenia; w temperaturze poniżej 90C zapadają w sen zimowy i nie pobierają pokarmu; trzymane w wyższej temperaturze muszą być karmione przez całą zimę; pokarm musi zawierać składniki roślinne;
najpopularniejsze rasy złotej rybki to: shubunkin, welon, welon tygrysi, teleskop, kometa, ryba jajo, lwia główka, pyzatka, czerwony kapturek, skygrazer, nimfa i inne nie osiągalne w Europie;
welon był w naszym akwarium przez przypadek, ale już go nie ma; bardzo źle czuł się w temperaturze powyżej 200C razem z innymi naszymi rybkami tropikalnymi;
WODNE ROŚLINY AKWARIOWE
ROŚLINY PŁYWAJĄCE
pistia rozetkowa, piscja osokowata, "sałata wodna", topian (Pistia stratiotes)
występuje we wszystkich tropikalnych biotopach na całej kuli ziemskiej;
roślina wpuszcza w głąb wody zwisające korzenie, które stanowią schronienie dla mniejszych gatunków ryb i narybku;
należy ją uprawiać tylko w przypadku, gdy akwarium nie jest przykryte szybą, ponieważ skraplająca się na szybie para wodna opadająca na liście powoduje ich gnicie;
roślina najlepiej czuje się w lekko kwaśnej i średnio miękkiej wodzie o temperaturze do 300C;
wgłębka wodna, mech wodny (Riccia fluitans)
roślina z grupy mchów, zwana niekiedy wątrobowcem powierzchniowym;
rośnie w wodach stojących, głównie w bajorach i moczarach leśnych;
występuje w Europie, Azji i Ameryce; w hodowli spotyka się 2 - 3 odmiany tej rośliny;
roślina pływająca dzięki powietrzu zawartemu w sobie, przeważnie całkiem pod powierzchnią wody; może również rosnąć w głębszych warstwach wody, o ile jej odrośla zostaną odpowiednio umiejscowione, np. kamykami;
jest dobrą kryjówką dla narybku ryb żyworodnych i miejscem tarła niektórych ryb; wiele gatunków ryb buduje z niej gniazda, część może się nią odżywiać (np. molinezje, pyszczaki);
w sprzyjających warunkach rośnie bardzo szybko w krótkim czasie pokrywając cały zbiornik; może tworzyć grubą powłokę, co utrudnia wymianę gazową, więc trzeba czasem ją przerzedzać;
nadaje się do wszystkich zbiorników; lubi miękką wodę o odczynie obojętnymi temperaturę 15 - 250C, choć trzyma się dobrze również w zimie;
rys.: pistia rozetkowa, wgłębka wodna
ROŚLINY ROSNĄCE Z TYŁU (rośliny tła)
moczarka kanadyjska (Elodea canadensis)
pochodzi z Ameryki Północnej;
rośnie bardzo szybko; lubi temperaturę wody w granicach 20 - 240C;
dobry producent tlenu;
nadwódka (synema) wielonasienna (Hygrophila polysperma bicolor)
pochodzi z południowo - wschodniej Azji (Indie);
uprawiana jako roślina błotna;
liście są koloru zielonego; w silnym świetle przybierają odcień żółtawo - jasnozielony; liście nadwodne są mniejsze i ciemnozielone;
uwielbia ciepło i światło, dobrze znosi temperaturę 20 - 300C;
wśród wszystkich hygrofil jest jedną z najmniej wymagających względem światła i temperatury; rośnie względnie dobrze już przy oświetleniu ok. 250 lux (ok. 0,2-0,4 W/I), znosi dość duże wahania temperatury 12-300C (optymalnie 20-25°C), odpowiada jej woda miękka lub twarda, lekko kwaśna, obojętna lub lekko zasadowa;
jest gatunkiem mało wrażliwym na wahania czynników środowiskowych, zdolnym do egzystencji w różnorodnych warunkach;
należy sadzić ją bezpośrednio do gruntu; podłoże nie odgrywa zasadniczej roli, gdyż składniki pokarmowe pobiera bezpośrednio z wody, którą powinno się nawozić nawozami płynnymi i systematycznie częściowo podmieniać;
nurzaniec amerykański (Vallisneria neotropicalis (americana))
roślina wykazuje małe zapotrzebowanie na światło, dobrze znosi temperaturę wody w granicach 15 - 300C;
nurzaniec azjatycki (Vallisneria asiatica)
roślina występuje we wszystkich tropikalnych rejonach kuli ziemskiej;
nurzaniec olbrzymi (Vallisneria giganthea)
roślina lubi światło i ciepło, dobrze znosi temperaturę wody w granicach 22 - 290C;
onowodek kędzierzawy (Aponogeton crispus)
pochodzi z wyżynnych rejonów Sri Lanki;
bardzo wytrzymała roślina, dobrze znosi twardą wodę;
rośnie bardzo szybko; lubi temperaturę wody w granicach 4 - 280C;
wegetuje w bulwach, a po kilku tygodniach odbija;
zawsze należy uprawiać ją w pojemniku, gdzie pod żwirem powinna się znajdować warstwa gliny;
ROŚLINY ROSNĄCE POŚRODKU (rośliny strefy środkowej)
anubias (Anubias sp.
alternanthera (Altternanthera lilacina)
kabomba wodna (Cabomba aquatica), kabomba karolińska (Cabomba caroliniana)
roślina jasnozielona pochodząca z tropikalnych rejonów Ameryki (zwłaszcza USA);
tworzy w akwarium zarośla; można ją sadzić wprost do podłoża;
roślina bardzo dekoracyjna posiadająca bardzo delikatne i pierzaste liście ułożone są wokół łodyg w rozetach;
potrzebuje dużo światła, spokoju oraz ciepłej (najlepiej do 240C) i miękkiej wody o obojętnym odczynie pH;
dobrze jest ją sadzić w formie kęp przy bocznych ścianach akwarium, nadaje się do sadzenia w grupach w środkowej i tylnej części zbiornika;
podczas uprawy niezbędne jest regularne wzbogacanie wody nawozami płynnymi;
zwartka, kryptokoryna wendta "Weinberg" (Cryptocoryne wendtii "Weinberg")
zwartka, kryptokoryna wendta zielona (Cryptocoryne wendtii Green)
mikrozorum oskrzydlone (Microsorium pteropus)
roślina pochodzi z południowo - wschodniej Azji, jej ojczyzną są Malaje, południowe Chiny i Półwysep Indyjski; występuje na obszarach, które charakteryzują się okresowymi zmianami poziomu wody; porasta tam dna i wilgotne brzegi kamienistych potoków leśnych oraz zwalone pnie i korzenie; jest rośliną ziemno-wodną; forma wodna tego gatunku różni się wyraźnie od lądowej kształtem liści i sposobem rozmnażania; pierwsza wytwarza liście lancetowate, druga - pierzastosieczne, składające się zwykle z trzech płatów; dla pierwszej charakterystyczne jest rozmnażanie wegetatywne przez rozmnóżki, dla drugiej rozmnażanie generatywne przez zarodniki, które powstają na spodniej stronie liści nadwodnych, wzdłuż głównych nerwów; w uprawie domowej mikrozorium oskrzydlone traktujemy jako roślinę wodną;
zalicza się ją do rodziny paprotkowatych (Polypodiaceae); jest jednym z niewielu gatunków paproci nadających się do uprawy w akwarium;
roślina wykazuje małe zapotrzebowanie na światło (odpowiada jej zarówno światło naturalne jak i sztuczne), dobrze znosi temperaturę wody w granicach 22 - 280C; roślina bardzo dekoracyjna i mało wymagająca; najlepiej czuje się w lekko kwaśnej i niezbyt twardej wodzie;
jest typowym epifitem; roślina najlepiej ukorzenia się na drewnie lub na kamieniach; kłącza tej rośliny nie sadzi się, lecz przywiązuje do dekoracji akwarium; mikrozorium oskrzydlone nie może być sadzone do gruntu, gdyż wtedy korzenie jego gniją i ustaje wzrost;
pozostawione w spokoju mikrozorium tworzy w ciągu kilku tygodni pokaźne zarośla, które powinny być systematycznie przerzedzane ze względu na niebezpieczeństwo "zagłuszenia" innych roślin;
ROŚLINY ROSNĄCE Z PRZODU (rośliny pierwszoplanowe, rośliny frontowe)
zwartka, kryptokoryna (Cryptocoryne becetti (beckettii))
żabienica delikatna (Echinodorus tenellus)
nadaje się do sadzenia w przedniej części akwarium;
roślina lubi światło i ciepło, dobrze znosi temperaturę wody w granicach 18 - 280C;
w bardzo krótkim czasie tworzy gęsty, jasnozielony "trawnik";
INFORMACJE OGÓLNE O WODNYCH ROŚLINACH AKWARIOWYCH
rys.: anubias, kryptokoryna wendta, kabomba wodna
rys.: Aponogeton crispus, mikrozorium oskrzydlone, Vallisneria americana
alternanthery (Alternanthera)
znane odmiany: Alternanthera (Alternanthera lilacina); A. reineka (A. Reinecki, A. reinickii); A. Rubra, A. Splendida;
anubiasy (Anubias)
znane odmiany: anubias (Anubias sp.
), anubias Afzela (A. afzelii), anubias barteri (A. Barthera), anubias bartera wąskolistny (A. barteri var. angustifolia), A. barteri var. barteri, anubias bartera kaladolistny (A. barteri var. caladiifolia), anubias bartera lancetowaty (A. barteri var. glabra), anubias karłowaty niski (A. barteri var. nana), A. Congensis, anubias olbrzymi (A. gigantea), anubias Gilleta (A. gilletii), anubias wysmukły (A. gracilis), anubias włóczniolistny (A. hastifolia), anubias fałdolistny kongijski (A. heterophylla), A. Lanceolata, A. Nana; anubias Pynaerta (A. pynaertii);
aponogetony, onowodki (Aponogeton)
bardzo piękne i delikatne rośliny, najczęściej wysokie, nadające się do dużych akwariów;
lubią światło i ciepło;
znane odmiany: A. Boivinianus, onowodek kędzierzawy (A. crispus), A. grisenbachii, onowodek madagaskarski (A. Madagascarensis), A. Stachysporus, onowodek olbrzymi (A. ulvaceus);
echinodorusy, żabienice (Echinodorus)
znane odmiany: żabienica amazońska (E. amazonicus, E. brevipedicellatus), E. andreuxii, E. aschersenianus, E. Barthii, żabienica blehera (E. Bleheri), żabienica sercolistna (E. cordifolius), E. fluitans, E. gracilis, żabienica pozioma horyzontalna (E. horizontalis, E. guianensis, E. dewitti), E. intermedius, E. macrophyllus, E. martii, E. major, E. Marble Oueen, żabienica Ozyrysa (E. osiris), E. ovalis, E. paniculatus, żabienica drobnokwiatowa (E. palviflorus Tropica), żabienica Reni (E. "reni"), E. Rosa, E. scaber, E. schleuteri "Leopard", E. spieces, E. subulatus, żabienica delikatna (E. tenellus), E. tricolor;
hygrofile, nadwódki (Hygrophila)
znane odmiany: nadwódka (synema) wielonasienna (H. polysperma bicolor, dawna nazwa to H. guinensis), H. angustifolia, H. corymbosa, nadwódka trójkwiatowa (H. difformis), H. glabra, H. salicifolia, H. species, nadwódka tajlandzka (H. stricta);
kryptokoryny, zwartki (Cryptocoryne)
rośliny błotne, pochodzące z południowej Azji;
z kłączy wypuszczają na mniej lub bardziej długich łodygach, liście, które są jędrne, intensywnie zielone, niejednokrotnie na spodniej stronie czerwone;
istnieje wiele odmian, różniące się kształtem liści i wielkością;
znane odmiany kryptokoryn: zwartka czerwona (C. affinis, C. haerteliniana), zwartka Balansa (C. balansae), C. becetti (beckettii), C. blassi, zwartka orzęsiona (C. ciliata), zwartka falista pomarszczona (C. crispatula), C. cordifolia, zwartka Nevilla (C. nevillii), zwartka Petcha (C. petchii), C. retrospiralis, C. Sri Lanka, C. walkeri, zwartka wendta (C. wendtii), zwartka Willisa (C. willisii);
potrzebują grubego żwiru, gdyż w drobnym piasku zdarza się, że korzenie wyrastają ponad podłoże;
lubią ciepło, zadowalają się niewielką ilością światła;
wolą nieco kwaśną i miękką wodę;
mikrozoria (Microsorium)
znane odmiany: mikrozorium oskrzydlone (M. pteropus);
moczarki
znane odmiany: moczarka argentyńska (Egeria densa), moczarka kanadyjska (Elodea canadensis);
vallisnerie, nurzańce (Vallisneria)
różne gatunki (ok. 15) tej rośliny występują we wszystkich tropikalnych i subtropikalnych rejonach kuli ziemskiej;
rośliny nigdy nie wytwarzają liści nadwodnych;
nurzańce sadzi się w grupach liczących 10 - 20 sztuk przy tylnych rogach lub bocznych ścianach zbiornika;
rośliny na ogół uwielbiają światło, nie mają żadnych wymagań dotyczących jakości i temperatury wody;
należy je co pewien czas nawozić podżwirowo;
znane odmiany: nurzaniec azjatycki (V. asiatica), nurzaniec olbrzymi (V. giganthea), nurzaniec (V. nana), nurzaniec amerykański (V. neotropicalis (americana)), nurzaniec śrubowy (V. spiralis);
DEKORACJA
średniej wielkości korzeń, kamienna grota, dwie sztuczne ozdoby
MATERIAŁY DENNE
ciemny żwirek (lekko czerwonawy) różnej wielkości, czerwony żwirek sztucznie barwiony (niewielka ilość)
